Yazar "Menekli, Tuğba" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 3 / 3
  • Küçük Resim Yok
    Öğe
    HEMŞİRELERİN ÖLÜM ALGISININ VE ETKİLEYEN FAKTÖRLERİN İNCELENMESİ
    (2014) Menekli, Tuğba; Fadıloğlu, Çiçek
    Amaç: Bu araştırma, hemşirelerin ölüm algısını ve bunu etkileyen faktörleri belirlemek amacıyla tanımlayıcı olarak planlamıştır.Yöntem: Araştırma, Mayıs–Ağustos 2010 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’nde terminal dönemdeki hastalarla çalışan 112 hemşire  ile yürütülmüştür. Araştırmada veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından literatür ışığında hazırlanmış bireysel tanıtım formu ve ölüm algısı anketi kullanılmıştır. Veriler bilgisayar ortamında tanımlayıcı analiz ve ki-kare kullanılarak değerlendirilmiştir.Bulgular: Araştırmaya katılan hemşirelerin yaş ortalamasının 26.59±2.34, %71.3’ünün 22-27 yaş grupları arasında, %65’i lisans mezunu, %72.3’ünün 5-10 yıldır çalıştığı, %82.3’ünün ölümle ilgili eğitim almadığı, %60.3’ünün ölüm haberini doktorun vermesi gerektiğini düşündüğü, %72.5’inin meslek hayatında ilk kez ölümle karşılaştığında üzüntü ve korku hissetikleri saptanmıştır. Ölümü kabul edilmesi gereken zorlu süreç olarak nitelendiren hemşirelerin çoğunluğunun yaş ortalaması 28.4±3.4, evli, lisans mezunu olduğu, geniş ailede yaşadığı, 11-16 yıldır hemşirelik yaptığı, onkoloji servisinde çalıştığı, ölümle ilgili eğitim aldığı, ölüm olgusuyla sık sık karşılaştığı, birinci derece yakınını kaybettiği, ölüm olayını kolay kabul ettiği saptanmıştır.Sonuç: Yaşam sonu dönemde hastaya bakım veren hemşirelerin çoğu ölümü kabul edilmesi gereken bir zorunluluk olarak nitelendirmektedirler. Hemşirelik eğitimi programlarında yaşam sonu bakım ve ölüm konularına yer verilmelidir.
  • Küçük Resim Yok
    Öğe
    Neuman Sistemler Modelinin Diyabetli Bireyin Hemşirelik Bakımında Kullanımı
    (2018) Eyi, Semra; Menekli, Tuğba
    Görülme sıklığı hızla artan Diyabetes Mellitus (DM), kişi için yeni yaşam deneyimidir. Yaşam boyu süren kronik bir hastalık olması sebebiyle bireylerin ve ailelerinin yaşamlarını tüm yönleriyle etkilemekte, bireylerde fizyopatolojik değişikliklerin yanı sıra psikososyal boyutta da sorun, çatışma ve değişikliklere neden olmaktadır. Tüm bu değişiklikler diyabet yönetimini olumsuz etkileyerek diyabeti şiddetlendirebilmekte, hastaların yaşam süresini ve kalitesini olumsuz yönde etkileyebilmekte, kişinin hastalığa uyum ve kabullenme sorunları yaşamasına neden olabilmektedir. Hem hastalığını ve hem de yaşamını kontrol altında tutması gereken diyabetli hastanın, diyabet yönetimini başarılı bir şekilde gerçekleştirebilmesi için yeterli bilgi, beceri ve olumlu tutumlara sahip olması gerekmektedir. Bu aşamada hemşirelik girişimlerinin önemli bir rolü vardır. Hemşire, hastaların diyabetle ilgili negatif tutumlarını saptayarak düzeltmeli ve pozitif tutumlarının geliştirilmesi için destek vermelidir. Bu hedeflere ulaşabilmek için hemşirelik uygulamalarında teori ve model kullanımının etkili olduğunu unutmayarak; insan odaklı holistik yaklaşıma sahip olan, tüm hedeflerin belirlenmesinde ve girişimlerin planlanmasında hasta ile işbirliğinin üzerinde duran Neuman Sistemler Modeli'ni temel alabilir. Neuman Sistemler Modeli'ni kullanarak hemşire, diyabetli bireylerin yaşadığı stresörleri belirleyerek, gereksinimleri bütüncül açıdan ele alıp, uygun hemşirelik tanılarını belirler. Bireyin denge durumunu bozan kronik hastalıklardan birisi olan diyabet önemli bir sağlık problemidir. Bu makalede; Neuman Sistemler Modelinin diyabette kullanımı açıklanacaktır.
  • Küçük Resim Yok
    Öğe
    Obez Bir Bireyin Hemşirelik Bakımında Roy Adaptasyon Modeli’nin Kullanımı
    (2017) Menekli, Tuğba; Eyi, Semra
    Hemşirelik; felsefe, kuram, uygulama ve araştırma üzerine kurulmuş bir sağlık disiplinidir. Hemşirelikte model kullanımı, hemşirelerin tıbbi uygulamalara değil hemşirelik rolüne ve uygulamalarına odaklanmasını sağlamaktadır. Ayrıca bakımın, sistematik, amaçlı, kontrollü ve etkili olmasına yardımcı olmaktadır. Roy Adaptasyon Modeli (RAM); hemşirelikte yaygın olarak kullanılan modellerden birisidir ve bireylerin, ailelerin ve grupların uyum gereksinimlerini belirlemede çatı oluşturmakta ve insanın adaptif sisteminde ve çevrede meydana gelen değişimlere odaklanmaktadır. Fizyolojik, benlik kavramı, rol fonksiyonu ve karşılıklı bağlılık alanları olmak üzere dört uyum alanını içeren bu modelde insan, çevresiyle sürekli etkileşim halinde olan ve uyaranlardan etkilenen biyopsikososyal bir oluşum olarak tanımlanmaktadır. Hemşireler obez bireylerin sağlık bakım gereksinimlerini karşılamakla birlikte karşılaştığı zorluklara uyum sağlamasına yardımcı olan sağlık profesyonelleridir. Bu çalışma, Roy tarafından geliştirilen Adaptasyon Modeli'nin obez bireyin bakımında kullanılabilirliği konusunda farkındalık yaratmak, bu modelin obezite bakımında yol gösterici bir rehber niteliği taşıdığına vurgu yapmak ve disipline özgü çalışmalara ışık tutmasını sağlamak amacıyla yapılmıştır